sevgili edç;

bunu gerçekten sadece sen oku diye yazıyorum.

bazı şarkılar öylesine sığdır ve birini hatırlatır ya, onlar görmesi gerektiği değerden fazlasını gören şarkılardır.

ama bazen şarkılar o kadar kutsaldır ki, kulaklarında tınlarken içinden gökuşağındaki ve senin yarattığın tüm renkler geçer. sonra şarkı o'nu unutur ve içinde dans eder ve seni dinler. yere uzanırsın şarkı'yı son ses açarsın ve gözlerini kırpmadan tavana bakarsın ve tavanı görmezsin. sonra öyle bir hal alır ki, maddenin üç halinden bağımsız, onu dinlemek için kulaklığa ya da hoparlöre ihtiyacın kalmadığını fark edersin. sonunda insanlar sana şarkı'yı anımsatmaya başlar.

o şarkılar bizim en iyi arkadaşımız, başka bir şey değil.